İstanbul’a Mektup

Merhaba İstanbul,

Sana hep güzel şeyler yazdılar değil mi yıllar yılı. Hep güzelliklerin anlatıldı şiirlerde, romanlarda, şarkılarda. Sen göründüğün kadar masum musun peki ?

İnsanların gönlünü fetheden, çılgınca aşkların, eğlencelerin yaşandığı, bakmaya doyulmayan manzaraların, esrarengiz sokaklarınla dolu, yıllarca değeri kaybolmayacak tarihi yerlere sahip bir şehir. Tüm insanların gözünde sen böyle olduğunu sanıyorsan, çok yanılıyorsun. Herkes senden eskisi kadar mutlu değil aslında İstanbul. ‘Arka bahçen’ gün geçtikçe daha da kararıyor. Uçurum günbegün artıyor. Ben de işte sana o arka bahçeden sesleniyorum, uçurumdan…

Nice hayatlar var burada senin tadına varamamış. Senin güzelliklerini göremeden, yok olup gitmiş. Bunlar daha önceleri de hep oldu biliyorsun sen bunu, ama benim endişem: bunların çoğalması…

Zıtlıklar şehrisin İstanbul. Güzelinin yanında çirkinin de var. Beyazının yanında siyahın da. O zenginliklerin hat safhaya ulaştığı caddelerinin çok değil, hemen birkaç sokak altında yalın ayak gezen insanların var. Bi’ taraf üstlerini nasıl daha değişik biçimde açarım diye düşünürken, diğeri kışın acaba nasıl üstümüzü başımızı kapatacağız diye kara kara düşünüyor. Bi’ taraf bugün nerde yemek yesek diye düşünürken, ‘arka bahçe’ yemek yemeye yer bulabilecek miyiz diyor. İşte böyle acımasızsın İstanbul. İşte böyle zıt karakter ve kaderlerin yer aldığı metropolitan ve kozmopolit bir yersin. Acıyorum aslında bu haline bazen biliyor musun? Çünkü çok iki yüzlü geliyorsun bana bu halinle.

Alış bunlara koca şehir. Daha çok duyacaksın bunları. Yaptığın şeyler bir bumerang gibi geri dönecek sana artık. Sen de yıprandın biliyorum, ama yine de o koca gövdenle dimdik ayakta durmayı başaracaksın, bizler yok olup giderken…