Şehr-i Hüzün

Bazen hüzünlerim gelir aklıma, sonra sonbahar, sonra İstanbul…

Belki de en güzel hüzünlerini orada yaşar insan, sonbaharda, İstanbul’da…

Eylül gelip de o hüzünlü sokakları ıslatınca, o rüzgarlar yaprakları, önce sarartıp sonra da tek tek, biz farkına varmaya fırsat bulamadan dökünce bir hüzün kaplar içimi ve düşünürüm: bu nasıl bir hüzündür böyle ? Niye diğerleri gibi değil ? Nasıl oluyor da düşündükçe bu kadar mutlu olabiliyor insan ? Mutlu hüzün mü olurmuş; olurmuş…

Aşkın en güzel mevsimidir sonbahar. Aşk yeni bitse de yeni başlasa da böyledir. Bitince güzeldir, çünkü; o artık hayatında yoktur. Eylül yağmurları ile beraber O’nu da alıp götürmüştür sonbahar. Koca İstanbul gibi yalnız kalmışsındır sen de. O’nun yerine çok iyi bir dost kazanmışsındır. İkiniz de hüzünlüsünüzdür, ama İstanbul bu hüznü yansıtmaz. Sonbaharın O olmadan da nasıl güzel olabileceğini öğretir, hüznün kaybolana kadar öğretir. Tabi içindeki o burukluk kolay kolay geçmez, sen ne yaparsan yap…

Ve aşk, sonbaharda başlayınca daha da bi’ güzeldir, çünkü; yanında beraber ıslanacağın birisi vardır artık. Sararan yapraklar bir bir dökülürken umrunda olmayacaktır hüzne kapılan bir şehrin olup olmadığı. Şehir yine içine gömülürken bir kaplumbağa misali, sen daha önce hiç gitmediğin yerlerinde, mutlu keşiflere çıkacaksın yine oranın, bir elinde sıcaklık hissederek.

Sonra ben seninle İstiklal’e çıkarım sevgilim, koca şehrin kalbine. Hüzünlü sonbahar bu beton yığınlarının arasında da gösterir kendini, Galatasaray Lisesi’nin bahçesindeki büyük çınarların dallarından dökülen yaprakların, rüzgarın etkisiyle caddeye sürüklenmesi sonucunda. Ardından yağmur başlar sevgilim. Sonra ince ince çise ve bir daha sen olamama… Aşkın tanımlarından birisi değil miydi zaten bu : “Sağanak halinde bastıran yağmur. Sonrası ince ince çiseleme. Ve bir daha sen olamama…” Ve ben seninleyken bir daha kendim olamadım hiç. Rüzgarlar yüzümü yalarken, aşkın da kalbimde fırtınalar koparıyordu. Hep böyle kalsın olur mu ? En azından sonbahar bitene kadar. Yağmurlar dinip, yapraklar tekrar dallarına kavuşana kadar.